Odcinek 3. Moimi oczami cz.1

Witam, 

Znowu jestem późno. Niestety ostatnie dni wakacji i jakoś wena jest, ale wszystko dookoła mnie rozprasza! Tak, tak wiem, to nie jest wytłumaczenie. Podzieliłam ten odcinek na dwie części, ponieważ jest obszerny w sceny naszej pary, a chyba nie chcecie żebym coś istotnego pominęła. :) Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Jutro druga część. 

Miłego czytania :) 

„Odcinek 3. Moimi oczami” cz.1

Alicja zaczęła oswajać się i przyzwyczajać do nowego miasta, znajomych, mieszkania, miejsca pracy. Co rano biegała, odnalazła fajne trasy, które codziennie rano przemierzała. Sylwia patrzyła na nią z niedowierzaniem i podziwem. Próbowała jej wyperswadować z głowy to wczesne wstawanie i męczenie z rana, ale Ala była nieugięta. Przemierzała spokojnie w błogiej nieświadomości szpitalny korytarz, kiedy nagle u jej stóp wylądował klęczący Maks. Nie wiedziała czy ma się zapaść pod ziemię, czy może wybuchnąć śmiechem. Zrobiła coś pośredniego.

- Wzywałaś bogini, więc jestem. – powiedział, spoglądając na Alę od dołu.

- Wstawaj. – powiedziała troszkę zażenowana.

- Jak przestaniesz mnie olewać. – odpowiedział z tym łobuzerskim, rozbrajającym uśmiechem.

- Nie będziesz mnie szantażować – pomyślała.

- Ej to zostań sobie na tych kolanach! – odpowiedziała, próbując zabrać ręce z jego uścisku. Szybko próbowała przemierzać korytarz, licząc, że za nią nie pójdzie. Naiwna. To było oczywiste, zaraz usłyszała jego krzyki: „boginio” w dodatku w niepoprawnej formie.

- Bogini – poprawiła go od razu.

- No przecież mówię, bogini. To też jest poprawna forma. Dlaczego wprowadzasz mnie w błąd? – dalej ją gonił. – Alicja chciałem ci tylko powiedzieć, że wyglądasz fantastycznie. Te włosy i… - zaczął wymieniać.

- Ale musisz popracować nad komplementami, bo powtarzasz się. – szybko mu przerwała.

- Mam nadzieję, że do wieczora zdążę. – zaintrygował ją tym zdaniem, więc zatrzymała się i spojrzała na niego pytająco.

- Mamy dzisiaj wspólny, nocny dyżur. Ty i ja całą noc. Cieszysz się? – zapytał

- Cała drżę. – odpowiedziała kokieteryjnie. Zatrzepotała rzęsami i poszła w przeciwnym kierunku. Maks zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu. Z tych bacznych obserwacji wyrwał go głos ordynatora:

- Maks! Co dzisiaj mamy? – Niestety musiał wrócić do rzeczywistości i rzeczowo odpowiedział. Po obchodzi udał się do Jivana. Musiał mu powiedzieć o swoich przemyśleniach dotyczących jego nowego obiektu westchnień.

- Wydaję mi się, że ona jest jak ten papieros… - Jego przyjaciel musiał nastawić się na to, aby zmierzyć się z jego porównaniem. Po chwili powiedział, aby kontynuował.

- Jest tak blisko, a jednocześnie daleko… - Gajewski spojrzał na niego i stwierdził, że takie głupoty gada tylko i wyłącznie przez napięcie seksualne. Potem postawił mu ultimatum: wspólna medytacja albo koniec miłego spotkania towarzyskiego. Maks zaraz znalazł się koło niego na macie i przyłączył się do niego. Na SOR w tym czasie przywieźli chłopca, który spadł z drzewa. Był po przeszczepie nerki. Alicja odkryła po badaniach, że nie zażywa leków. Poszła z nim porozmawiać. Nie było to łatwe, ponieważ nie był zbyt rozmowny. Szymańska rozumiała chłopca. Przez cały dzień sprzeczała się z dr. Ordą na tematy dotyczącego tego przypadku. Daniel zarzucał, że nastolatek takim zachowaniem niszczy ich pracę, jednak Ala wiedziała, że mogą zrobić dla młodego pacjenta więcej, a odesłanie go do domu nic nie zmieni. W dodatku był to bardzo mądry i utalentowany chłopiec, który nie miał pieniędzy na edukację i pomoce naukowe. Keller odbył „spotkanie i rozmowę na szczycie” z Piotrem Wanatem. Dał mu do zrozumienia, że będzie walczył o Alicję i nie podda się tak łatwo. Nadszedł wyczekiwany wieczór i wspólny dyżur Ali i Maksa. Właśnie parzyła sobie kawę, podszedł do niej od tyłu bardzo blisko.

- Piękny wieczór. Idealny na nasz pierwszy, wspólny dyżur. – Ala wyczuła, że jest bardzo blisko jej. Czuła jego oddech na swoim karku. Sądziła, że dystans jest zdecydowanie za mały, jednak nie zrobiła nic, żeby to zmienić.

- Tylko czy dyżur będzie piękny... – dodała zadziornie.

- Będzie. Będzie przepiękny. – odpowiedział z pewnością. Ala delikatnie odwróciła swoją głowę. Stali teraz twarzą w twarz. Dzieliło ich kilka, małych, cholernie małych centymetrów.

- Dlaczego on pachnie tak ładnie?! Dlaczego jego oczy patrzą na mnie jakby miał się na mnie zaraz rzucić?! Czas na panikę?! Tylko, dlaczego dalej stoję i nic z tym nie robię?!  - myślała. W jej głowie kłębiło się wiele pytań i myśli. Stali tak przez chwilę. Po pewnym czasie Ala ocknęła się, wyminęła go i usiadła za biurkiem. Wiedziała, że musi się czymś zająć. Przecież ona nie całuje się z niedawno poznanymi kolegami z pracy! Maks liczył, że zakończy się ta scena przed chwilą pocałunkiem. A tu lipa!

- Chyba nie będzie z nią tak łatwo. – pomyślał. Nie wiedząc czemu, czuł, że warto się postarać i zawalczyć. Usiadł na kanapie i popijając herbatę, patrzył na nią. Taką skupioną, zamyśloną Alicję. Rozczulił go ten widok. Ona czuła jego wzrok na sobie. Podniosła spojrzenie znad dokumentów.

- Dlaczego mnie się tak przyglądasz? – zapytała.

- Od niedawna jesteś moim ulubionym obiektem do obserwacji. – Jego oczy wpatrywały się w nią bacznie, jakby bały się, że podczas mrugnięcia stracą jakiś ważny moment, że nie zobaczy jakiegoś szczegółu. Ala delikatnie się zarumieniła, ten człowiek ją onieśmielał. Zacisnęła usta w jedną, cienką linię i znowu wbiła wzrok w kartki leżące przed nią. Na twarzy Maksa pojawił się uśmiech. Widział jej zakłopotanie. Złapała się za bark, który od paru dni jej doskwierał. To również nie umknęło czujnej uwadze Kellera.

- Boli? – zapytał z troską.

- Trochę, pewnie od przepracowania. Poboli, poboli i przestanie.

- Nie byłbym tego taki pewien… - wstał i podszedł do niej – mogę?

Ala nie za bardzo wiedziała, jak postawić się w tej sytuacji. Naprawdę jej dokuczał, dlatego kiwnęła twierdząco głową. Delikatnie położył swoje ciepłe dłonie na jej barku. Zdecydowanie to był bardzo kojący i wbrew pozorom bardzo miły dotyk. Zaczął masować na początku nieśmiało, jakby bał się, żeby jej nie uszkodzić czy przestraszyć. Alicja po chwili poczuła ulgę i oprócz bólu, odczuwała też wielką przyjemność z tego masażu. Ciało mówiło „więcej, chcę więcej”, z kolei rozum powiedział „STOP!”.

- Dziękuję. – powiedziała, odchylając głowę w jego kierunku – naprawdę pomogło.

- Do usług. Jestem do dyspozycji.

- Nie mów, bo zacznę cię męczyć i nie będziesz mógł się ode mnie uwolnić.

- To nie jest wcale taki zły scenariusz. – Ala nieśmiało się uśmiechnęła. Reszta dyżuru minęła im na rozmowie, bliższym poznawaniu się, dużo się śmiali. Potem znużyło ich i zasnęli. Ona na kanapie, a on na rozkładanym fotelu.