Tylko dyżur transplantologiczny... a może aż? cz.4

Witam wszystkich,

Bardzo mi miło czytać te wasze wszystkie komentarze i widzieć, że mój blog i opowiadanie ma coraz więcej wyświetleń! Powoli zbliżamy się do tysiąca! :) Wstawiam kolejną część opowiadania na Wasze życzenie. Komentarze miło widziane, jak Wam się coś nie podoba to piszcie śmiało w komentarzach lub na e-mail. :) A teraz miłego czytania :)) 

4.

Droga minęła im na wspólnych spojrzenia i uśmiechach. Podjechali pod kamienicę Alicji. Maks oparł się na podłokietniku i spojrzał na nią, a ona na niego.

- To idę – powiedziała z uśmiechem.

- Powiedziałem ci coś… jak spałaś.

- Co takiego? – zapytała, wyraźnie zaciekawiona.

- Może dobrze, że nie słyszałaś…

- Może szkoda? – spojrzała na niego trochę zawiedziona.

- Kiedyś łatwo przychodziło mi mówienie tego słowa… potem zawsze dostawałem, czego chciałem, ale z tobą jest inaczej…

- Tak myślisz?

- Tak… Jesteś wyjątkowa Ala. – powiedział jej to patrząc głęboko w oczy.

- Może ja nie jestem taka wyjątkowa? – Maksa zaintrygowało to co powiedziała – Może czekam, żebyś mi to powiedział i chcę iść z tobą do łóżka…

Maksa zamurowało. „Nie to nie może być prawda. To nie może być takie proste.” – pomyślał.

- Tak? – zapytał zdezorientowany, Ala pokiwała twierdząco głową. – Nie. – Sam sobie odpowiedział. Ala uniosła brew i się uśmiechnęła.

- Ach… - otworzyła drzwi – faceci… - i wyszła. Maks postanowił, że nie da jej tak uciec. Nie po tym co się wydarzyło ubiegłej nocy. Wyszedł za nią i złapał ją w pół jak mijała maskę jego samochodu.

- Zrobiłaś to specjalnie. – stwierdził z uśmiech, patrzył jej głęboko w oczy.

- Muszę sprawdzić jakie masz zamiary i czy jesteś typowym facetem. Chcesz mnie dołączyć do swojego rankingu?

- Jakiego przepraszam rankingu? To ja coś takiego prowadzę? – zapytał zdziwiony.

- No wiesz…

- Właśnie o to chodzi, że nie wiem.

- Eeee – było Ali wyraźnie głupio – zaliczonych.

Maks spojrzał na nią z rozbawieniem. Mocniej ją chwycił.

- Nie bądź głuptas! Nie ma takiej listy, a poza tym mówiłem ci, że jesteś wyjątkowa, tak?

Na twarzy Ali pojawił się nieśmiały uśmiech.

- Muszę iść, zostało mi parę godzin snu…

- Dobrze zaraz Cię puszczę, ale przedtem coś jeszcze muszę zrobić, a mianowicie sprawdzić jak pani parametry życiowe zachowują się w mojej obecności – zaśmiał się. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Delikatnie, a zarazem czule. Ala odwzajemniła jego pocałunek. Zupełnie nie wiedziała, dlaczego jego dotyk powodował, że zachowywała się tak irracjonalnie. Stali tak przez kilka minut. Kiedy w końcu się od siebie oderwali. Maks spojrzał jej głęboko w oczy.

- Idę… - ucieczka, sen… to najlepsze co w tym momencie przyszło jej do głowy. Maks posłusznie ją puścił. Na twarzy miał ten łobuzerski uśmiech, który pojawiał się zawsze, kiedy robił coś wbrew jej woli, a potem okazywało się, że jej się to podoba.

- Do zobaczenia na dyżurze pani doktor – puścił jej oczko i wsiadł do auta. Szymańska weszła do kamienicy. Oparła się o wewnętrzną stronę drzwi.

- Co ja robię? – szepnęła pod nosem – Oddychaj głęboko, nie zachowuj się jak dziecko. – powtarzała to jak mantrę. Po krótkiej chwili odzyskała władzę w nogach i poszła na górę. Od razu położyła się do łóżka, jednak sen nadal nie przychodził… Miał być jej zbawieniem. „Chyba się zgubił, gdzieś w drodze od ust Maksa Kellera” – pomyślała. Zasnęła na trzy krótkie godzinki, a ten denerwujący, pociągający, przystojny i tak dobrze całujący doktor nawet w śnie nie dawał jej spokoju. Wstała jeszcze bardziej zmęczona niż się położyła.

- Czas na dyżur! – pomyślała. Poszła się wyszykować i pojechała do szpitala.