Tylko dyżur transplantologiczny... a może aż? cz.11

Witam,

Przepraszam Was za to, że nie wstawiałam tu nic kilka dni. To nie z mojej winy. Nie miałam internetu. Dzisiaj natomiast nie byłam w stanie napisać nic wcześniej, ponieważ 3 treningi po 2 godziny i uwierzcie mi o godzinie 21 ciężko zebrać myśli, które ciągną tylko i wyłącznie do jednego: SPANIA! Postaram się wstawiać posty codziennie, ale bądźcie wyrozumiali :) Nie jest to część ulubiona i idealna, ale mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Miłego czytania :) 

11.

Rano obudził ich dźwięk budzika,  był ustawiony na 6 rano, bo Ala codziennie biegała. Zapomniała go wyłączyć. Alicja się przebudziła, Maks też zaczął przecierać oczy. Otworzył je i zobaczył ją, przyglądającą się mu.

- Dzień dobry księżniczko! – przywitał się zaspanym głosem. Ala wsłuchała się w jego głos. Brzmiał jeszcze piękniej niż na co dzień.

- Cześć kochanie! – Ala uśmiechnęła się. Maks zbliżył się do niej i ją namiętnie pocałował na powitanie.

- Mamy jeszcze trochę czasu do dyżuru, przez ten mój nieszczęsny budzik…

- Bieganie? Chcesz iść? – zapytał.

- Wiesz… - Ala pomiziała go palcem po klacie – gdyby nie to, że śpi ze mną taki przystojniak, to pewnie bym chciała, ale dzisiaj wolę zostać tutaj. – uśmiechnęła się.

- Cieszy mnie to, bo ja się z panią doktor jeszcze porządnie nie przywitałem. – uśmiechnął się łobuzersko. Nachylił się nad nią i ją namiętnie pocałował, jego ręce powędrowały pod jej koszulkę, a ona wplątała swoje dłonie w jego włosy. Spędzili w ten sposób pół godziny. Po czym stwierdzili, że muszą już wstać. Alę znowu zamurowało, jak zobaczyła go w całej okazałości. Zastanawiała się ile czasu będzie jeszcze tak na niego reagować. Maks poszedł wziąć prysznic, a Alicja zamierzała zrobić śniadanie. Weszła Sylwia.

- Hej! – przywitała się.

- O cześć! Wstałaś już? – zdziwiona zapytała.

- No tak jakoś wyszło.  Co tam u ciebie, hm? Opowiadaj!

- Co mam ci opowiadać? Nic się nie wydarzyło…. Ma cudowne ciało i ogólnie jest najlepszy pod słońcem!

- Czemu jeszcze z nim nie spałaś?

- A ty tylko o jednym!

W tym momencie wszedł ubrany Maks.

- Cześć Sylwia! – usiadł koło niej przy stole – Pomóc ci coś kochanie?

- Nie… - uśmiechnęła się do niego – Poradzę sobie. Co chcesz na śniadanie?

Podszedł do niej, objął ją w pasie, spojrzał głęboko w oczy i szepnął jej na ucho: „Ciebie”. Uśmiechnął się do niej i cmoknął ją w szyję. Ala uśmiechnęła się na jego słowa.

- To może ja was zostawię lepiej samych… Jeszcze mnie zemdli… - poszła do łazienki. Maks mocniej ją do siebie przyciągnął i zaczął naprawdę namiętnie całować. Posadził ją na stole, stanął między jej nogami i całował ją po szyi, twarzy i oczywiście ustach. Ala oplotła go nogami. Po chwili, gdy zabrakło im tchu, oderwali się od siebie. Spojrzeli sobie głęboko w oczy.

- Szkoda, że mamy tak mało czasu… - powiedziała ze smutkiem Alicja. Wiedział, że to oznacza, że myśli o tym samym co on, że też go pragnie. Najchętniej zabrałby ją teraz ze sobą do łóżka. Zastanawiał się, jak on wytrzymał, leżąc koło niej i nic?!

- Idę pod prysznic – powiedziała i wstała ze stołu, słyszała, że Sylwia już wyszła. Maks jeszcze raz ją pocałował, a potem ją puścił. Sam zaczął robić dla nich śniadanie. Do kuchni weszła Sylwia i usiadła przy stole.

- Maksiu, Maksiu… Nie poznaję cię! – powiedziała z uśmiechem na ustach. On odwrócił się z talerzem kanapek i postawił je na stole.

- Nie rozumiem… Dlaczego mnie nie poznajesz? – zapytał, opierając się o blat przodem do niej.

- Spędziłeś z taką kobietą noc i nawet jej palcem nie tknąłeś! – Maks się trochę zawstydził – To znaczy, że tobie naprawdę zależy na Ali.

- Nawet nie wiesz jak bardzo. Jedyne co chcę robić przez resztę życia, to uszczęśliwiać ją. Pierwszy raz coś takiego poczułem do kobiety. Ona jest … wyjątkowa. – dopowiedział po chwili namysłu 

Sylwia tylko się uśmiechnęła i burknęła pod nosem: „Szczęściara.”.

Zjedli wspólnie śniadanie, po którym Ala wstała i podeszła do Maksa. Usiadła mu na kolanach.

- Kochanie możesz mi tak gotować codziennie – uśmiechnęła się i pocałowała go.

Wyszykowali się i pojechali do szpitala. Maks podwiózł również Sylwię. Dla Ali i Maksa był to zdecydowanie najpiękniejszy poranek w całym ich życiu.